Kazanılmış nefretlerin övüncü
Korkak; nefessiz…
Birşeyleri unutmak istercesine,
Aynı semtte gidip geliyorum.
Cihangir çift taraflı bir ahiret;
Arka yüzü cehennem, ön yüzü cennet.
Peydahlanmamış her çocuk hotel odalarında kalıyor.
Kan kokusu bulaşıyor çarşaflara…
Sokaklar cinayetleri kusuyor,
Kusuyor yalnızlıklarını istiklale kadar.

Pencereden aşağı bakıyorum,
Ben de kusuyorum boğaza kadar.
Yol boyu martıları, deniz analarını kusuyorum grimsi.
Ece Ayhan’ı, Orhan Veli’yi ve kusuyorum İlhan Berk’i Pera sıyla.

Bedenlerle örülü bir mezarlıkta uyuyorum, korkuyorum, ürküyorum.
Ne kadar susarsak o kadar yaşayacağız.
Ve aslında susarak da var gücümüzle haykıracağız onlara.
Aşk; her şeyden kaçıp cihangire saklanmış olabilir mi?
Bence burada, bir tinercinin gözünden bakıyor şuh binalara.

Ümit MANAY