İçimde açılan o büyük kapıya son kez gözlerimi kapatıp dayanmak istiyorum,
Kapalı kapıları açmak ya da aralamak adına…
Sonsuzluğa akan bir şelalenin altında yıkanıyorum.
Ruhumdaki kirler tanrının yüreğine akıyor arınmak adına.
Tarifsiz bir şey bu;
Dokunmak gibi, hissetmek gibi…
Avuçlarını bir tennure ’ye bağışlamak.
Haddim yok. Her yerim denizkızlarının sürdüğü tuz parfümü.
Çağırıyorum onları…
Gel! Zindandayım, Karanlıkta… Gün ışığına, balıklara öyle hasretim ki!
Üniformalılar köyümüzü insanlara açtılar. Balıkları yakalayıp kızgın yağlara attılar.
Vahşet bu! Katliam…
Doğa Anne intikam alacak, sinirleri bozulunca toprak kalbi hızlı atar onun.
Depremler olacak… içine çekecek insanları…
Okyanusları ayaklandıracak, sular yutacak onları.
Bağışla beni Anne; ben âşık oldum.
Güvenmemeliydim onlara.
Su çok az kaldı pullarımın arasında, öleceğim…
Son şarkım bu; son ilahi dua Babama.
Ümit MANAY
0 yorum:
Yorum Gönder